کد مطلب:28178 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:18

گنجینه پرسمان » اديان و مکاتب

شرك يعني چه آيا با توجه به اينكه در قرآن آياتي راجع به شرك پرستش وشفاعت كنندگان آمده آيا اين موضوع شامل پيامبر(ص) و امامان(ع) مي شود چرا

شرك؛ يعني، چيزي را همتا و در عرض خدا قراردادن، و آن اقسامي دارد، از جمله: 1- شرك ذاتي؛ يعني، چيزي را در وجود مساوي با خدا نشاندن؛ مانند قرائتي از ثنويت زرتشتي كه اعتقاد به دو واجب الوجود، يعني: «سپنت مئنو» و «انگره مئنو» را شامل است. 2- شرك در افعال؛ يعني، چيزي را در عمل و تأثير هم رديف خدا و مستقل از او دانستن، مانند قرائت ديگري از ثنويت زرتشتي كه «يزدان» را فاعل و خالق خيرات مي داند، و «اهريمن» را خالق شر، هر چند معتقد به وجوب ذاتي و استقلال وجودي اهريمن نباشد. 3- شرك در پرستش و عبوديت؛ يعني، به جاي خدا يا در كنار او، ديگري را پرستيدن و معبود قراردادن. هيچ يك از اقسام سه گانه شرك در مورد پيامبر(ص) و امامان(ع) وجود ندراد؛ زيرا هيچ مسلماني قائل به استقلال ذاتي و فعلي آنان از خدا نيست. از طرف ديگر هيچ كس آنان را معبود نمي داند و مورد پرستش قرار نمي دهد، بلكه اگر كسي چنين كند، همه مسلمانان او را نجس مي شمرند. فرق اساسي بين پرستش بت ها و شفاعت خواستن از معصومين اين است كه: اولاً ، بت پرستان، بت هاي خود را شفيع مستقل مي دانستند؛ يعني، نوعي تأثير فاعلي استقلالي براي آنها قائل بودند، در حالي كه هيچ مسلماني قائل به استقلال معصومين در شفاعت نيست؛ بلكه همگان شفاعت آنها را به اذن خدا و در چارچوب خواست و اراده حق تعالي قبول دارند. ثانياً: شفيع بايد مورد قبول مشفوع عنده (خدا) باشد. بت پرستان اموري را شفيع مي دانستند كه خداوند شفاعتشان را نفي فرموده است، ولي شفاعت معصومين(ع) براساس ادله شرعي ثابت و مورد قبول حق تعالي است. براي آگاهي بيشتر ر. ك : شفاعت، جعفر سبحاني آيين وهابيت، جعفر سبحاني